തമിഴ്നാട് സര്‍ക്കാര്‍ – ഗവര്‍ണര്‍ കേസില്‍ സംസ്ഥാന ബില്ലുകളില്‍ ഗവര്‍ണര്‍ക്കും രാഷ്ട്രപതിക്കും തീരുമാനമെടുക്കാന്‍ സമയപരിധി നിശ്ചയിച്ചുകൊണ്ട് ഏപ്രില്‍ 8 ലെ സുപ്രീം കോടതിയുടെ വിധിന്യായത്തോട് രൂക്ഷമായി പ്രതികരിച്ചുകൊണ്ട്, ഭരണഘടനയില്‍ അത്തരം നിബന്ധനകളൊന്നുമില്ലാതെ, അത്തരമൊരു വിധി എങ്ങനെ നല്‍കാനാകുമെന്ന് രാഷ്ട്രപതി ദ്രൗപതി മുര്‍മു ബുധനാഴ്ച സുപ്രീം കോടതിയോട് ചോദിച്ചു. ജസ്റ്റിസുമാരായ ജെ ബി പര്‍ദിവാലയും ആര്‍ മഹാദേവനും നല്‍കിയ 415 പേജുള്ള വിധി പുനഃപരിശോധിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടുള്ള ഹര്‍ജി അനുകൂലമായ ഫലം നല്‍കില്ലെന്ന് അറിയാമായിരുന്നിട്ടും, ഭരണഘടനയുടെ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 143(1) പ്രകാരം രാഷ്ട്രപതിക്ക് അപൂര്‍വ്വമായി ഉപയോഗിക്കുന്ന അധികാരങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ച് കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ വിധി ഉന്നയിച്ച നിരവധി വിവാദ വിഷയങ്ങളില്‍ സുപ്രീം കോടതിയുടെ അഭിപ്രായം തേടി. ഇത് വ്യക്തമായ അതിരുകടന്നതാണെന്ന് അവര്‍ കരുതുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും, 14 ചോദ്യങ്ങളില്‍ രാഷ്ട്രപതി സുപ്രീം കോടതിയുടെ അഭിപ്രായം തേടി.

രാഷ്ട്രപതിയുടെ 14 ചോദ്യങ്ങള്‍

ഭരണഘടനാ പദ്ധതിക്ക് അന്യമായതായി കരുതപ്പെടുന്ന സമ്മത ആശയം ഗവര്‍ണര്‍മാര്‍ക്കും രാഷ്ട്രപതിക്കും ബാധകമായ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 200 ഉം 201 ഉം, ഒരു നിയമസഭ പാസാക്കിയ ബില്ലിന് അനുമതി നല്‍കുന്നതിനോ നിരസിക്കുന്നതിനോ പരിഗണിക്കുമ്പോള്‍ അവര്‍ പാലിക്കേണ്ട ‘ഒരു സമയപരിധിയോ നടപടിക്രമമോ വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുന്നില്ല’ എന്ന് രാഷ്ട്രപതി പറഞ്ഞു. ‘ഭരണഘടനയുടെ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 200 ഉം 201 ഉം പ്രകാരം ഗവര്‍ണറും പ്രസിഡന്റും ഭരണഘടനാപരമായ വിവേചനാധികാരം പ്രയോഗിക്കുന്നത്, ഫെഡറലിസം, നിയമങ്ങളുടെ ഏകീകരണം, രാജ്യത്തിന്റെ സമഗ്രത, സുരക്ഷ, അധികാര വിഭജന സിദ്ധാന്തം എന്നിവയുള്‍പ്പെടെയുള്ള ബഹുകേന്ദ്രീകൃത പരിഗണനകളാല്‍ അടിസ്ഥാനപരമായി നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നു,’ സുപ്രീം കോടതി ബില്ലുകള്‍ക്ക് രാഷ്ട്രപതിയുടെ അനുമതിയുടെ ന്യായയുക്തതയെക്കുറിച്ച് പരസ്പരവിരുദ്ധമായ വിധിന്യായങ്ങള്‍ പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടുള്ളതിനാല്‍, സുപ്രീം കോടതിയുടെ അഭിപ്രായം തേടുന്നതിന് ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 143(1) അവലംബിച്ചതായി അവര്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു. ഒരു നിയമസഭ പാസാക്കിയ ബില്‍ അവതരിപ്പിക്കുമ്പോള്‍, അനുമതി നല്‍കാനോ ‘കഴിയുന്നത്ര വേഗം’ മണി ബില്ലുകള്‍ ഒഴികെയുള്ള ബില്‍ സഭയുടെ പുനഃപരിശോധനയ്ക്കായി തിരികെ നല്‍കാനോ ഗവര്‍ണറെ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 200 നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നു. പുനഃപരിശോധിച്ച ശേഷം ബില്‍ ഗവര്‍ണര്‍ക്ക് അയയ്ക്കുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ‘സമ്മതം നിഷേധിക്കാന്‍ പാടില്ല’ എന്നും വ്യവസ്ഥയില്‍ പറയുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഒരു ഗവര്‍ണര്‍ ഒരു ബില്‍ രാഷ്ട്രപതിയുടെ പരിഗണനയ്ക്കായി മാറ്റിവയ്ക്കുമ്പോള്‍, ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 201 പ്രകാരം ബില്ലിന് താന്‍ സമ്മതം നല്‍കുന്നുണ്ടോ അതോ തടഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് ബാധ്യതയുണ്ട്.

എന്നിരുന്നാലും, ബില്‍ നിയമസഭ പുനഃപരിശോധിച്ചതിന് ശേഷം രാഷ്ട്രപതിയുടെ അംഗീകാരത്തിനായി വീണ്ടും സമര്‍പ്പിച്ചാല്‍, ഒരു പ്രത്യേക നടപടി സ്വീകരിക്കുന്നതിന് ഭരണഘടന ഒരു സമയപരിധി നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. ഭരണഘടനയില്‍ വ്യക്തമായ വ്യവസ്ഥകളൊന്നുമില്ലാതെ, ജസ്റ്റിസുമാരായ പര്‍ദിവാലയും മഹാദേവനും അടങ്ങുന്ന ബെഞ്ച് ഗവര്‍ണര്‍ക്ക് ബില്‍ അനുവദിക്കുകയോ സഭയിലേക്ക് തിരിച്ചയക്കുകയോ ചെയ്യാന്‍ മൂന്ന് മാസത്തെ സമയപരിധി നിശ്ചയിച്ചിരുന്നു. ബില്‍ സഭ വീണ്ടും പാസാക്കി അദ്ദേഹത്തിന് വീണ്ടും അയച്ചാല്‍, ഗവര്‍ണര്‍ ഒരു മാസത്തിനുള്ളില്‍ അനുമതി നല്‍കണമെന്ന് സുപ്രീം കോടതി വിധിച്ചിരുന്നു. ഒരു ബില്ലിന് അനുമതി നല്‍കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് തീരുമാനിക്കാന്‍ രാഷ്ട്രപതിക്ക് മൂന്ന് മാസത്തെ സമയപരിധിയും നിശ്ചയിച്ചിരുന്നു. തമിഴ്നാട് ഗവര്‍ണറുടെ പക്കല്‍ തീര്‍പ്പുകല്‍പ്പിക്കാത്ത 10 ബില്ലുകള്‍ അംഗീകരിച്ചതായി കണക്കാക്കുമെന്ന് സുപ്രീം കോടതി വിധിക്കാനുള്ള ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 142 അധികാരങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനെ വിമര്‍ശിച്ച രാഷ്ട്രപതി, ”രാഷ്ട്രപതിയുടെയും ഗവര്‍ണറുടെയും അനുമാന സമ്മതം എന്ന ആശയം ഭരണഘടനാ പദ്ധതിക്ക് അന്യമാണ്, കൂടാതെ രാഷ്ട്രപതിയുടെയും ഗവര്‍ണറുടെയും അധികാരങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപരമായി പരിമിതപ്പെടുത്തുന്നു” എന്ന് പറഞ്ഞു. ഗവര്‍ണര്‍മാര്‍ തനിക്കായി നീക്കിവച്ചിരിക്കുന്ന ബില്ലുകള്‍ക്ക് അനുമതി നല്‍കണോ വേണ്ടയോ എന്ന് രാഷ്ട്രപതി മുന്‍കൂട്ടി സുപ്രീം കോടതിയുടെ അഭിപ്രായം തേടുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് നിര്‍ദ്ദേശിച്ച സുപ്രീം കോടതി വിധിയുടെ പിന്നിലെ യുക്തിയെയും രാഷ്ട്രപതി ചോദ്യം ചെയ്തു.

ഭരണഘടനാ വ്യവസ്ഥകളോ നിയമപരമായ വ്യവസ്ഥകളോ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന വിഷയങ്ങളുടെ (ബില്ലുകള്‍ക്ക് സമ്മതം നല്‍കുന്ന) പശ്ചാത്തലത്തില്‍, ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 142-ല്‍ (പൂര്‍ണ്ണ നീതി നടപ്പാക്കാന്‍ സുപ്രീം കോടതിക്ക് സര്‍വ്വാധികാരം നല്‍കുന്ന) അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന വ്യവസ്ഥകളുടെ രൂപരേഖയും വ്യാപ്തിയും സുപ്രീം കോടതി നല്‍കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് അവര്‍ പറഞ്ഞു. കൂടാതെ, ഭരണഘടനയുടെ വ്യാഖ്യാനം ഉള്‍പ്പെടുന്ന ഫെഡറല്‍ പ്രശ്നങ്ങളായ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 131 (കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന തര്‍ക്കം സുപ്രീം കോടതി മാത്രം തീര്‍പ്പാക്കേണ്ടതാണ്) എന്നതിന് പകരം ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 32 (പൗരന്മാരുടെ മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ ലംഘനങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കുന്നതിനാണ് ഇത് ഉദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്) പ്രകാരം സുപ്രീം കോടതിയുടെ റിട്ട് അധികാരപരിധി സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ കൂടുതലായി ഉപയോഗിക്കുന്നതിനെ അവര്‍ ചോദ്യം ചെയ്തു.