“இந்த விசித்திரத்தால் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க பகுதியின் மக்கள் திருப்தி அடைவார்கள். இது தி.மு.கழகத்தையும் மாணவர்களையும் திருப்திப்படுத்தாது என்றார் அண்ணா. இந்திய மொழிகளுக்குள்ளேயே மிக முக்கியமான இடத்தை அளிக்கத்தக்க வகையில் இந்தி ஆதரவாளர்கள் செயல்பட்டு வெற்றிபெற்றுவிட்டார்கள் என்பதைத் தீர்மானம் தெளிவாக்கியது.

அரசுத் தேர்வுகளில் இந்தி பேசுபவர் தம் தாய்மொழியில் தேர்வு எழுதலாம். இந்தி பேசாதவரோ தன் தாய்மொழியில் மட்டுமல்லாமல் அந்நிய மொழியான ஆங்கிலத்தில் மட்டும் எழுதலாம்.

‘கொதிப்படைந்த மாணவர்கள், தி.மு.க. அரசு உடனே இதனை எதிர்த்துச் செயல்படவேண்டும் எனக் கூறி வன்முறையில் இறங்கினார்கள்” என அந்தத் தருணத்தின் சூழ்நிலையை அண்ணாவின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூலான ‘அண்ணா – தி லைஃப் அண்ட் டைம்ஸ் ஆஃப் சி.என்.அண்ணாதுரை’-யில் குறிப்பிடுகிறார் ராஜரத்தினம் கண்ணன்.

மாணவர்களின் போராட்டம் தீவிரமடைந்துகொண்டே வந்தது. இதையடுத்து, தமிழ்நாட்டில் கல்வி நிலையங்கள் அனைத்தையும் மூடியது மாநில அரசு.

மாணவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கும்படி பலரும் வலியுறுத்தியபோது, “இப்போது மாணவர்களால் சேதப்படுத்தப்படும் பேருந்துகளையோ, கொளுத்தப்படும் ரயில் பெட்டிகளையோ நாம் மீண்டும் விலை கொடுத்து வாங்கிவிட முடியும். ஆனால், இழந்துவிட்ட மாணவர்களின் உயிரை நம்மால் மீட்டுத்தர முடியுமா? மேலும், இந்தி எதிர்ப்பு உணர்ச்சி மதிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று,” என அண்ணா குறிப்பிட்டதாகச் சுட்டிக்காட்டுகிறார் ராஜரத்தினம் கண்ணன்.

இதற்குப் பிறகு மாணவர்களின் பிரதிநிதிகளுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினார் அண்ணா. இந்தப் பேச்சுவார்த்தை சட்ட அமைச்சரான எஸ். மாதவனின் இல்லத்தில் நடந்தது. இந்தப் பேச்சுவார்த்தையில் முதலமைச்சர் அண்ணா, கல்வித்துறை அமைச்சர் நெடுஞ்செழியன், பொதுப் பணித்துறை அமைச்சர் மு. கருணாநிதி, உணவுத் துறை அமைச்சர் கே.ஏ. மதியழகன் உள்ளிட்டோர் பங்கேற்றனர். இரவு பத்து மணியிலிருந்து காலை மூன்று மணிவரை இந்தப் பேச்சுவார்த்தை நடந்ததாக தனது ‘ஸ்ட்ரக்கிள் ஃபார் ஃப்ரீடம் ஆஃப் லாங்குவேஜஸ் இன் இந்தியா’ நூலில் குறிப்பிடுகிறார் பேராசிரியர் ஏ. ராமசாமி.

“இந்த விவகாரத்தைத் தான் கையாளுவதாக மாணவர்களிடம் வாக்குறுதி அளித்தார் அண்ணா. பிறகு மாணவர் தலைவர்கள் கூடி போராட்டத்தை விலக்கிக்கொள்ள தீர்மானம் நிறைவேற்றினர். ஆனால், மற்றொரு மாணவர் தரப்பினர் போராட்டத்தைத் தொடர முடிவு செய்தனர். அவர்கள் தமிழ் இந்தியாவின் அலுவல் மொழிகளில் ஒன்றாக வேண்டுமெனவும் இந்தி பிரசார சபையின் கிளைகளை தமிழ்நாட்டில் மூட வேண்டுமெனவும் தீர்மானம் நிறைவேற்றினர். பிறகு அவர்களும் அண்ணாவின் வேண்டுகோளை ஏற்று போராட்டத்தை விலக்கிக் கொண்டனர்” எனக் குறிப்பிடுகிறார் ஏ. ராமசாமி.

ஜனவரி 18ஆம் தேதி கூடிய தி.மு.கவின் செயற்குழு இந்த விவகாரம் குறித்து தீர்மானிக்க அண்ணாவுக்கு முழு அதிகாரத்தை அளித்தது. இதையடுத்து, இந்த விவகாரம் குறித்து விவாதிக்க ஜனவரி 23ஆம் தேதி தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்தின் சிறப்புக் கூட்டத்தைக் கூட்ட முடிவுசெய்தார் அண்ணா.

இந்த சிறப்புக் கூட்டத்தில்தான், மும்மொழிக் கொள்கையை நீக்கும் தீர்மானம் கொண்டுவரப்பட்டது. இந்தத் தீர்மானத்தை கல்வி மற்றும் தொழில்துறை அமைச்சர் நெடுஞ்செழியன் கொண்டுவந்தார். அந்த தீர்மானத்தில் முக்கியமான அம்சங்களாக பின்வரும் விஷயங்கள் இருந்தன:

“தமிழையும் மற்ற தேசிய மொழிகளையும் அலுவல் மொழியாக அங்கீகரித்து, அதற்கேற்றபடி அரசியலமைப்புச் சட்டத்தைத் திருத்த வேண்டும். அதுவரை ஆங்கிலமே அலுவல் மொழியாகத் தொடர வேண்டும். அலுவல் மொழி திருத்தச் சட்டத்துடன் நிறைவேற்றப்பட்டுள்ள தீர்மானம், இந்தி பேசாத பிராந்தியங்களைச் சேர்ந்த மக்களுக்கு அநீதியையும் சங்கடத்தையும் புதிய பளுவையும் உண்டாக்குவதால், அந்தத் தீர்மானம் அமலாக்கப்படக்கூடாது.

இந்தத் தீர்மானம் மூலம் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் சிரமத்தை நீக்கும் வகையில், அரசியல் தலைவர்களின் மேல் மட்ட மாநாட்டை இந்தியப் பேரரசு கூட்டி, மொழி பிரச்சனையை மறு ஆய்வு செய்ய வேண்டும்.

மும்மொழிக் கொள்கையை செயல்படுத்த வேண்டும் என்ற தீர்மானம், இந்தி பேசாத மக்களின் மீது இந்தியைத் திணிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறது. இதன் உச்சகட்ட நோக்கம் இந்தியை ஒரே அலுவல் மொழியாக்குவதுதான். இந்தியைத் திணிக்கும் மத்திய அரசின் திட்டத்தை இந்த மன்றம் ஏற்காது. ஆகவே இந்த அவை பின்வருமாறு தீர்மானிக்கிறது:” என கூறினார்.