1

ஆற்றின் இரு கரையும் இணைக்கும் கயிறல்ல நீ,
ஆயிரம் கதைகளைச் சுமக்கும் இதயத்தண்டே நீ,
அமைதியெனும் பட்டு மேலே,
அழுகையெனும் நூல் பின்னிய வண்ணமே நீ.

காலம் உன்னைக் கடந்து சென்ற போதும்,
கண்ணீர்த் தடங்கள் உனக்குள் அழியவில்லை;
இருளோடு நிழல் கலந்த இரவுகள் வந்த போதும்,
இளமைத் தோட்டம் உனக்குள் வாடியதில்லை.

உன்னைக் கடந்து சென்றோர்,
இன்று மண்ணின் மடியான நினைவுகள்;
உன்னில் விழுந்த துளிகள்,
இன்று காற்றின் கண்களான கண்ணீர்.

தாய் அழைத்த சோகக் குரல்,
மகள் காத்த எதிர்கால கனவு,
மகன் சுமந்த புண்ணின் வலி —
எல்லாம் உன்னுள் சங்கீதம் போல ஒலிக்கின்றன.

நீ ஒருபடி பாதை அல்ல,
நீ ஓர் உயிரின் சாட்சி,
நீ மறக்க முடியாத வரலாறின் காவியம்.
நீ நிலம் கேட்டவனின் நெஞ்சோசை,
நீ வானம் நோக்கியவனின் இறுதி மூச்சு.

வட்டுவாகல் பாலமே —
நினைவின் தூண், உண்மையின் விளக்கு,
இறந்தோரின் கனவுகள் பேசும் மேடை,
மக்களின் நெஞ்சில் என்றும் கதை சொல்லும் காவலன் நீ.

வட்டுவாகல் பாலம் ஈழத் தமிழனின்
ஆறாத வடுவைச் சுமந்த போரின் சாட்சியம்

திரியாயூரன்