காஞ்சிபுரம் வரதராஜ பெருமாள் கோவில், வடகலை வைணவ சம்பிரதாயத்தின்படி நிர்வகிக்கப்படும் ஒரு கோவில்.

இந்தக் கோவில் துவக்கத்தில் தாத்தாச்சாரியார் என்ற குடும்பத்தின் வசம் இருந்தது. இந்த தாத்தாச்சாரியார் என்போர் வடகலை வைணவப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள். வரதராஜப் பெருமாள் கோவிலின் அர்ச்சகர்கள் அனைவரும் வடகலைப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள்.

இப்படியிருக்கும்போது, இந்தக் கோவிலில் இறைவனின் திருவுருவுக்கு முன்பாக பாடும் உரிமை தென்கலை வைணவர்களுக்கு எப்படிக் கிடைத்தது?

இதற்கு ஒரு வரலாற்றுப் பின்னணியைச் சொல்கிறார்கள் வைணவர்கள். முகலாயப் படையெடுப்பின்போது, வரதராஜப் பெருமாள் கோவிலில் இருந்த திருமேனி, உடையார்பாளையத்திற்கு எடுத்துச்செல்லப்பட்டு, அங்கிருந்த பாளையக்காரரின் வசம் இருந்தது.

இந்தத் திருமேனிகளைத் தேடிவந்த தாத்தாச்சாரியார்கள், அவை அங்கிருப்பதை கண்டனர். ஆனால், அந்தப் பாளையக்காரர் அதனைத் தர மறுத்துவிட்டார். அப்போது அந்த ஊரில் இருந்த ஆத்தாஞ்ஜீயர் என்பவர், ஹைதராபாதில் இருந்த நவாபின் உதவியை நாடி, அந்தத் திருமேனிகளைப் பெற்றுக்கொடுத்தார்.

அதற்குப் பிரதிபலனாக, தினமும் இறைவனின் திருவுருவுக்கு முன்பாக பிரபந்தங்களைப் பாடும் உரிமை ஆத்தாஞ்ஜீயரின் வம்சத்திற்கு அளிக்கப்பட்டது. பிறகு, அந்த உரிமை, ஆத்தாஞ்ஜீயரின் வம்சத்தினர் மட்டுமல்லாது பல தென்கலையாருக்கு கொடுக்கப்பட்டதாக சொல்லப்படுகிறது.

அவர்களைப் பொறுத்தவரை, ஆண்டாண்டு காலமாக தாங்கள் இந்தச் சேவையைச் செய்து வருவதாகவும் பல நீதிமன்றத் தீர்ப்புகள் தங்களுக்குச் சாதகமாக இருப்பதாகவும் கூறுகின்றனர். ‘ஸ்ரீ சைலேஷ தயாபாத்திரம்’ முடிந்த பிறகு வடகலையார் தங்களோடு சேர்ந்து பிரபந்தம் பாடலாம் என்றும் வடகலையார் தங்களுக்கு ஒத்துழைக்க வேண்டும் என்றும் கூறுகின்றனர்.

இந்தக் கோவில் வடகலை கோவில் என்பதால் பிரபந்தம் பாடும் உரிமை தங்களுடையது என்கிறார்கள் வடகலை பிரிவினர். தாங்கள்தான் அவர்களுக்கு பிரபந்தம் பாட அனுமதி கொடுத்த நிலையில், அவர்கள் மட்டுமே அதைப் பாடுவோம் எனச் சொல்வதை ஏற்க முடியாது என்கிறார்கள்.

மேலும் அப்படிக் கொடுக்கப்பட்ட அனுமதியும் இப்போது உள்ள தென்கலை பிரிவினருக்கோ, அவர்களது முன்னோருக்கோ கிடையாது என்றும் கூறுகின்றனர். தாங்கள் ஆத்தாஞ்சீயருக்கு கொடுத்த அனுமதியை மற்ற தென்கலையாருக்கும் வழங்கியதாகச் சொல்வதை ஏற்க முடியாது என்கிறார்கள்.

வைணவப் பண்பாட்டில் நாதமுனிகளுடன் துவங்கும் ஆச்சார்ய பரம்பரையில் ஆளவந்தாருக்கு அடுத்து வந்தவர் ராமானுஜர்.

தற்கால வைணவ நடைமுறைகளை உருவாக்கி, அவற்றுக்கு கருத்துகளின் அடிப்படையில் உயிர் கொடுத்தவராக, ராமானுஜரை வைணவர்கள் கருதுகின்றனர்.

ராமானுஜரின் காலத்திற்குப் பிறகே வைணவத்தில் வடகலை – தென்கலை என இரு பிரிவுகள் ஏற்பட்டன.

காஞ்சிபுரத்தை மையமாகக் கொண்ட ஆச்சார்யார்களைப் பின்பற்றுபவர்கள் வடகலை என்றும் திருவரங்கத்தை மையமாகக் கொண்ட ஆச்சார்யார்களைப் பின்பற்றுவோர் தென்கலை என்றும் பொதுவாகக் குறிக்கப்படுகின்றனர்.

இதனை வேறுவிதமாகவும் சொல்வதுண்டு. வைணவர்களைப் பொருத்தவரை கோவில் என்ற சொல் திருவரங்கத்தில் உள்ள அரங்கநாத சுவாமி திருக்கோவிலையே குறிக்கும். இதற்குத் தென்பகுதியில் உள்ள திருநெல்வேலியில், ஆழ்வார் திருநகரியில் 1370இல் பிறந்த மணவாள மாமுனிகளைப் பின்பற்றும் வைணவர்கள் தென்கலையார் என்றும் அதற்கு ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்பாக, 1268ல் காஞ்சிபுரம் அருகில் உள்ள தூப்புல்லில் பிறந்த வேதாந்த தேசிகரை பின்பற்றும் வைணவர்கள் வடகலையார் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்கள் என்ற கருத்தும் உண்டு.

திருவரங்கத்திற்கு வடக்கே காஞ்சிபுரமும் தெற்கே ஆழ்வார் திருநகரியும் உள்ளதால், நிலவியல் சார்ந்து இந்தப் பெயர்கள் அளிக்கப்பட்டதாக கருதலாம்.