ஆனால், இந்த நிகழ்வு தொடர்பான நீதிமன்ற நடவடிக்கைகள் பெரும் விமர்சனத்தை ஏற்படுத்தின. இந்த வழக்குகளில் 1969 மார்ச் 26ஆம் தேதி குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்யப்பட்டது. நாகப்பட்டினத்தில் இருந்த செஷன்ஸ் நீதிமன்ற நீதிபதி சி.எம். குப்பண்ணன் இரு வழக்குகளையும் விசாரித்தார். ஒன்று, பட்டியலினத்தினருக்கு எதிராக கீழ்வேளூர் காவல் நிலையம் பதிவுசெய்த வழக்கு. இரண்டாவது, மத்திய குற்றப் பிரிவு மிராசுதார்களுக்கு எதிராக நடத்திய வழக்கு.

42 பேர் கொல்லப்பட்ட வழக்கில் ராமையன் சாட்சியாகவும் பக்கிரிசாமி பிள்ளை கொல்லப்பட்ட வழக்கில் குற்றம்சாட்டப்பட்ட 22 பேரில் ஒருவராக ராமையன் நிறுத்தப்பட்டார். விவசாயத் தொழிலாளர் சங்கத் தலைவர் முத்துசாமி, பக்கிரிசாமி பிள்ளை கொலை வழக்கிலும் கோபாலகிருஷ்ண நாயுடு 42 பேர் கொல்லப்பட்ட வழக்கிலும் குற்றம்சாட்டப்பட்டவர்களாக நிறுத்தப்பட்டனர். 1970 நவம்பர் 30ஆம் தேதி இந்த இரு வழக்குகளிலும் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது.

பக்கிரிசாமி பிள்ளை கொல்லப்பட்ட வழக்கில் 8 விவசாயத் தொழிலாளர்கள் குற்றவாளிகள் எனத் தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது. கோபால் என்பவர் முதன்மை குற்றவாளியாகவும் ராமையன் அதைவிடக் குறைந்த குற்றங்களின் கீழும் தண்டிக்கப்பட்டனர். ஆனால், 42 பேர் எரிக்கப்பட்ட வழக்கில் குற்றம்சாட்டப்பட்ட 23 பேரில் யாருமே கொலைக் குற்றத்திற்காக தண்டிக்கப்படவில்லை. எட்டு பேர் மட்டும் சிறு குற்றங்களுக்காக தண்டிக்கப்பட்டனர். அதிகபட்சமாக 10 ஆண்டு சிறை தண்டனையே வழங்கப்பட்டது. 42 பேரை எரித்துக் கொன்றார்கள் என்பது சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நிரூபிக்கப்படவில்லை என நீதிபதி குறிப்பிட்டார்.

இந்தத் தீர்ப்பை எதிர்த்து மிராசுதார்கள் சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் முறையிட்டனர். அவர்களை கொலைக் குற்றச்சாட்டிலிருந்து விடுவித்ததை எதிர்த்து அரசும் உயர் நீதிமன்றத்தில் மேல் முறையீடு செய்தது. இந்த வழக்குகளை சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் நீதிபதிகள் கே. வெங்கடராமன், எஸ். மகராஜன் ஆகியோர் விசாரித்தனர். 1973 ஏப்ரல் 6ஆம் தேதி இதில் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது. அந்தத் தீர்ப்பில் மிராசுதார்களின் முறையீடு ஏற்கப்பட்டு, அரசுத் தரப்பின் முறையீடு தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது. அதாவது, கொலை அல்லாத வேறு குற்றங்களுக்காக நாகை நீதிமன்றம் அளித்த தண்டனையையும்கூட உயர்நீதிமன்றம் ரத்துசெய்தது.