இந்த காலகட்டத்தில், அதாவது 1924-இல் சிந்துச் சமவெளி நாகரிகத்தை கண்டுபிடித்து அறிவித்தார் ஜான் மார்ஷல். சுமேரிய நாகரிகத்தோடு இருந்த சில ஒற்றுமைகள் காரணமாக, இதன் காலகட்டம் சுமார் 4,500 ஆண்டுகள் பழமையானதாக இருக்கலாம் என்று முடிவானது. ஆகவே, இந்தியாவின் வரலாறு 4,500 அல்லது 5,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு துவங்குகிறது என்பது உறுதியானது.

இந்த நிலையில், வேதங்களையும் ஹரப்பா சிதைவுகளையும் வைத்து பிரிட்டிஷ் ஆய்வாளர்கள் ஒரு கருத்தை முன்வைத்தனர். அதாவது “சமஸ்கிருதம் பேசிய வேத கால மக்கள், திராவிட மொழி பேசக்கூடிய ஹரப்பர்களை ஒடுக்கினார்கள். அப்படித்தான் ஜாதி உருவானது” என்றார்கள். இது ஒரு மிக பிரபலமான கருதுகோள். ஆனால், இதில் ஒரு பிரச்னை இருந்தது. அதாவது வேத காலத்திற்கும் ஹரப்பா நாகரிகம் முடிவுக்கு வந்ததற்கும் இடையில் சுமார் 500 வருட இடைவெளி இருந்தது.

ஆகவே, தாமிர காலத்தைச் சேர்ந்த ஹரப்பா நாகரிகம் கி.மு. 2500லிருந்து 2000வது ஆண்டுவரை செழித்திருந்தது என்பதும் சுமேரியாவுக்கு பொருட்களை ஏற்றுமதி செய்தது என்பதும் உறுதி. அந்த நாகரிகம் அழிந்து போனதற்கு காலநிலை மாற்றம், ஆறுகள் இடம் மாறியது, பருவமழையில் ஏற்பட்ட மாற்றம், புதிய வணிகப் பாதைகள் கண்டறியப்பட்டது, சுமேரியாவில் தேவை குறைந்தது போன்ற பல காரணங்கள் இருக்கலாம்.

ஆகவே ஆரியர்கள் படையெடுப்பால் ஹரப்பா நாகரிகம் அழியவில்லை. ஹரப்பா நாகரிகத்தின் அழிவிற்கு சில நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகே, ஆரியர் வருகை நிகழ்ந்தது. இவர்கள் குறுக்குக் கம்பிகளுடன் கூடிய சக்கரங்களையும் குதிரைகளையும் இந்தியாவுக்கு அறிமுகப்படுத்தினார்கள். ஆகவே, பிரிட்டிஷாரைப் போலவே, முகலாயர்களைப் போலவே, வேதங்களை இயற்றிய ஆரியர்களும் இந்தியாவுக்கு வெளியில் இருந்து வந்தவர்கள்தான் என்கிறார் தேவ்தத் பட்நாயக்.

இந்தக் கருத்து முன்வைக்கப்பட்டவுடனேயே, “இது இந்து நாகரிகத்தை மறைக்கும் சதி” என கூச்சல் எழுந்தது. “ஆரியர்கள் இந்தியர்கள். அவர்கள்தான் ஹரப்பா நாகரிகத்தை உருவாக்கினார்கள். அதன் வேத அடித்தளத்தை நிறுவும் வகையில் அதனை சரஸ்வதி நாகரிகம் என்றே அழைக்க வேண்டும். இந்த நாகரிகம் முஸ்லிம்களின் பாகிஸ்தானில் உள்ள மெஹ்ர்கரில் தோற்றம்பெறவில்லை. மாறாக, இந்தியாவில் உள்ள ராக்கிகடியில்தான் தோற்றம்பெற்றது. சித்திர எழுத்துகள் என்பவை உண்மையில் யந்திரங்கள். ஹரப்பர்கள் சைவ உணவையே உண்டனர்” என்பது இவர்களது கருத்து.

மொழிகளை அறிவியல் ரீதியாகப் படிப்பது, பொருட்களின் பழமையை ஆய்வு செய்வது போன்றவற்றில் ஐரோப்பியர்கள் முதலில் ஈடுபட்டதற்குக் காரணம், “பைபிளை உண்மை என்று நிறுவுவதற்காகத்தான். உலகம் கி.மு. 4004ல்தான் தோன்றியது என நிரூபிப்பதற்காகத்தான்.” ஆனால், விரைவிலேயே வேதங்கள் அதைவிடப் பழமையானவை எனத் தெரிந்தது. ஹரப்பா நாகரிகம் இவை இரண்டையும்விட பழமையானது, ஹரப்பாவைவிட பழமையானது சுமேரிய நாகரிகம்.

பிரிட்டிஷ் அகழ்வாராய்ச்சியாளர்கள் கிறிஸ்தவர்கள் என்பதால் கடந்த காலத்தை படையெடுப்புகளின் பார்வையிலேயே பார்த்தார்கள். ஹரப்பா நாகரிகத்தை துறவிகளால் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட வர்த்தக நாகரிகமாக பார்க்க இயலவில்லை. விவசாயத்திலிருந்து கிடைக்கும் வருவாயை வைத்து, கோவில்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட இந்து மதம் உருவாவதற்கு முன்பாக, இந்தியாவின் வளம் என்பது வர்த்தகத்திலிருந்துதான் வந்தது என்கிறார் தேவ்தத் பட்நாயக்.

ஹரப்பா நாகரிகம் என்பது தனித்த ஒன்றல்ல. கி.மு. 3000லிருந்து கி.மு. 1200 வரை நிலவிய மிகப் பெரிய வர்த்தக நடவடிக்கையின் ஒரு பகுதி. கி.மு. 2500லிருந்து கி.மு. 2000வரை சுமார் 500 ஆண்டுகள் இந்த நாகரிகம் உச்சத்தில் இருந்தது. இந்த காலகட்டத்தில், லாபிஸ் லாஸுலி எனப்படும் அரிய நீலக்கற்களும் வெள்ளீயமும் இங்கே மட்டுமே கிடைத்தன.

இந்த பொருட்கள் தற்போதைய ஆஃப்கானிஸ்தான் பகுதியில் எடுக்கப்பட்டு, சிந்து நதிக் கரையில் மேம்படுத்தப்பட்டன. இவை குஜராத்திலிருந்து படகு மூலம் மக்ரானுக்கும் (பலூசிஸ்தான்) பிறகு அங்கிருந்து தில்மன் (பஹ்ரைன்), சுமேரியா (ஈராக்), பிறகு எகிப்திற்கும் கொண்டுசெல்லப்பட்டன. இந்தப் பொருட்களுக்குப் பதிலாக வெள்ளியும் தங்கமும் பெற்றுக்கொள்ளப்பட்டன.

அந்தக் காலகட்டத்தில் தங்கத்தைப் போலவே லாபிஸ் லாஸுலிக்கும் மதிப்பிருந்தது. அந்தக் கற்கள் புனிதமானவையாகக் கருதப்பட்டு மெஸபடோமியா, எகிப்து, அனடோலியாவில் இருந்த கோவில்களில் பயன்படுத்தப்பட்டன.

பிற்காலத்தில் ஐரோப்பிய கிழக்கிந்தியக் கம்பனிகள் செய்ததுபோல, சந்தைகளை வசப்படுத்த ஹரப்பா வர்த்தகர்கள் ஒருபோதும் படைபலத்தைப் பயன்படுத்தவில்லை. வன்முறைக்கு எதிரான முதல் கலைப்படைப்பை இவர்களே உருவாக்கியவர்களாக இருக்கலாம் என்று கூறும் தேவ்தத் பட்நாயக், அதற்குச் சில உதாரணங்களைச் சொல்கிறார்.

சிந்துவில் உள்ள மொஹஞ்சதாரோவில் கிடைத்த, 478 B என இலக்கமிடப்பட்ட முத்திரை ஒன்று இருக்கிறது. அதில் மரத்தை வைத்துக்கொண்டு சண்டையிடும் இரண்டு ஆண்களுக்கு மத்தியில் ஒரு பெண் நிற்பதைப் போல வரையப்பட்டிருக்கிறது. அந்த இரு ஆண்களையும் அந்தப் பெண் பிரிப்பதைப் போல அந்த சித்திரம் இருக்கிறது.

ராஜஸ்தானில் உள்ள காலிபங்கனில் உருளை வடிவ முத்திரை ஒன்று கிடைத்தது. அதில் வேல்களால் ஒருவரை ஒருவர் குத்திச்சாய்க்க முயலும் இரு ஆண்கள் ஒரு பெண்ணை பிடித்திருக்கிறார்கள்.

இந்த இரண்டையும் பார்த்த தொல்லியலாளர்கள், ஒரு பெண்ணுக்காக இரு ஆண்கள் சண்டையிடுகிறார்கள் என்ற முடிவுக்கே வந்தார்கள். ஆனால், இதற்கு வேறு விதமான விளக்கங்கள் இருக்கக்கூடும் என்கிறார் தேவ்தத் பட்நாயக். இந்தச் சித்திரங்களில் உள்ள பெண், இரு ஆண்களின் சண்டையை விலக்கும் பெண்ணாக, யோசிக்கச் சொல்லும் பெண்ணாக நமக்கு ஏன் தோன்றுவதில்லை எனக் கேள்வியெழுப்புகிறார் தேவ்தத்.