பேராசிரியர் எட்செல்ஸும் நானும் காணொளி அழைப்பு வழியாக பேசும்போது, அவருடைய குழந்தைகளில் ஒருவரும் அவருடைய நாயும் உள்ளேயும் வெளியேயும் சுற்றித் திரிகிறார்கள். டிஜிட்டல் திரைகள் உண்மையில் குழந்தைகளின் மூளையை மாற்றுகிறதா என்று நான் கேட்கிறேன், அவர் சிரிக்கிறார், எல்லாமே மூளையை மாற்றுகிறது என்று விளக்குகிறார். மனிதர்கள் அப்படித்தான் கற்றுக்கொள்கிறார்கள்.

ஆனால், சாத்தியமான தீங்குகள் குறித்த பெற்றோரின் அச்சங்களுக்கும் அவர் தெளிவாக அனுதாபம் காட்டுகிறார்.

தெளிவான வழிகாட்டுதல் குறைவாக இருப்பதும், தலைப்பு ஒருதலைப்பட்சமாக மற்றும் முன்முடிவுகளால் நிறைந்திருப்பதும் பெற்றோருக்கு உதவாது.

மிச்சிகன் பல்கலைக்கழகத்தின் குழந்தை நல மருத்துவரான ஜென்னி ராடெஸ்கி, ஒரு அறக்கட்டளையில் பேசியபோது இதை சுருக்கமாகக் கூறினார். “பெற்றோர்களிடையே விமர்சன உரையாடல்கள், அதிகரித்து வருகிறது” என்று அவர் வாதிட்டார்.

“மக்கள் பேசும் விஷயங்களில் பெரும்பாலானவை, ஆராய்ச்சி நமக்குச் சொல்லும் விஷயங்களை உடைப்பதை விட, பெற்றோரின் குற்ற உணர்வைத் தூண்டுவதாகத் தெரிகிறது,” என்று அவர் கூறினார். “அது ஒரு தீவிரமான பிரச்னை.”

பின்னோக்கிப் பார்க்கும்போது, என் இளைய குழந்தை ஐபேடைப் பற்றி கோபப்பட்டது அப்போது என்னை பயமுறுத்தியது – ஆனால் யோசித்துப் பார்க்கும்போது, திரை தொடர்பான செயல்பாடுகள் அல்லாதவற்றிலும் இதேபோன்ற நிகழ்வுகளை நான் அனுபவித்திருக்கிறேன். உதாரணத்திற்கு, அவன் தன் சகோதரர்களுடன் விளையாடும்போது, உறங்கச் செல் என அழைத்தபோது அவன் இதேபோல சினம் கொண்டான்.

டிஜிட்டல் திரை நேரம் தொடர்பான அதிகாரப்பூர்வ ஆலோசனை தற்போது முரணாக உள்ளது. அமெரிக்க குழந்தைநல மருத்துவ அகாடமியோ அல்லது பிரிட்டனின் ராயல் குழந்தை மருத்துவம் மற்றும் குழந்தை சுகாதாரக் கல்லூரியோ, குழந்தைகளுக்கு எந்த குறிப்பிட்ட டிஜிட்டல் நேர வரம்புகளையும் பரிந்துரைக்கவில்லை.

இதற்கிடையில், உலக சுகாதார நிறுவனம், ஒரு வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளுக்கு திரை நேரத்தைக் குறைக்கவும், நான்கு வயதுக்குட்பட்டவர்களுக்கு ஒரு நாளைக்கு ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் டிஜிட்டல் திரைகளில் செலவிட அனுமதிக்க வேண்டாம் என்றும் பரிந்துரைக்கிறது (இருப்பினும், அந்தக் கொள்கைகள் உடல் ரீதியிலான செயல்பாடுகளுக்கு முன்னுரிமை அளிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது).

இங்கு ஒரு பெரிய பிரச்னை உள்ளது, இதில் ஒரு உறுதியான பரிந்துரையை வழங்க போதுமான அறிவியல் ஆதாரங்கள் இல்லை.

மேலும், தெளிவான விதிகள் இல்லாமல், தொழில்நுட்ப ஆர்வலர்களாக வளரும் குழந்தைகளுக்கும், அவ்வாறு செய்யாத மற்றவர்களுக்கும் நியாயமற்ற ஒரு சூழலை உருவாக்கி, அவர்களை மேலும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களாக மாற்றுகிறோமா?

டிஜிட்டல் திரைகள் உண்மையில் குழந்தைகளை பாதிக்கிறது என்றால், அறிவியல் அதைக் கண்டுபிடித்து நிரூபிக்க பல ஆண்டுகள் ஆகலாம் அல்லது இறுதியில் அவ்வாறு இல்லை என்று முடிவு செய்தால், குழந்தைகளை பயனுள்ள ஒன்றிலிருந்து விலக்கி வைக்க முயற்சிப்பதில் நாம் நேரத்தையும், பணத்தையும், வீணடித்திருப்போம்.

இதற்கிடையில், நம் குழந்தைகள் டிஜிட்டல் திரைகளைப் பயன்படுத்த அனுமதித்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், நம் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் வகையில் டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பம் விரைவாக மாறி வருகிறது. டிஜிட்டல் திரைகள் கண்ணாடிகளாக மாறி வருகின்றன, சமூக ஊடகங்கள் சிறிய குழுக்களாக மறுசீரமைக்கப்படுகின்றன, தனிநபர்கள் வீட்டுப்பாடம் அல்லது ஆலோசனைக்காக கூட ஏஐ சாட்பாட்களை நாடுகிறார்கள்.

– இது, பிபிசிக்காக கலெக்டிவ் நியூஸ்ரூம் வெளியீடு