இந்தியாவின் விரிவான உள்நாட்டு சந்தையே அதன் வளர்ச்சிக்கு தூண்டுகோலாக அமைந்துள்ளது.

ஏனெனில் உலகின் பிற பகுதிகள் மந்தமாக வளர்ச்சியடைந்துவரும் நிலையில், இந்தியா பல நாடுகளை விட வேகமாக முன்னேறியுள்ளது என்று பொருளாதார நிபுணர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.

ஆனால் வரி விதிப்பு நடவடிக்கைகளால் உலக நாடுகள் கொந்தளிப்பாக உள்ள இச்சூழலில், பல நாடுகள் பிற நாடுகளில் இருந்து பொருட்கள் வாங்குவதைக் குறைத்து, தங்களை பாதுகாக்க முயற்சிக்கின்றன.

இந்தியா உலக வர்த்தகத்தில் குறைவாக ஈடுபட்டதால், தற்போதைய வர்த்தக நெருக்கடியில், குறுகிய காலத்துக்கு அது இந்தியாவுக்கு பாதுகாப்பானதாக இருக்கலாம்.

டொனால்ட் டிரம்ப் சமீபத்தில் தனது சுங்க வரி அறிவிப்பை 90 நாட்களுக்கு இடைநிறுத்தம் செய்துள்ளார். இதுபோல் மாற்றம் அடையும் அமெரிக்க வர்த்தகத் திட்டங்களுக்கு பல நாடுகள் பதிலளிக்க முயற்சித்து வருகின்றன.

ஆனால், இந்தியா உலக வர்த்தகத்தில் குறைவாக ஈடுபட்டிருந்ததால், வர்த்தகத்தை அதிகமாக நம்பியுள்ள பிற நாடுகளை விட, இந்தியாவால் இச்சூழலை சுலபமாக சமாளிக்க முடிந்திருக்கலாம்.

“உலகளாவிய வர்த்தகத்தில் இந்தியாவின் ஈடுபாடு குறைவாக இருப்பது நமக்கு சாதகமாக அமையலாம். சுங்க வரிகளால் ஏற்படும் அழுத்தத்தால், ஏற்றுமதி சார்ந்த பொருளாதாரங்கள் பாதிப்படையும்போது, நாம் தொடர்ந்து 6 சதவிகித வளர்ச்சி பெறுகிறோம் என்றால், ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது நாம் வலிமையாகத் தோன்ற தொடங்குவோம். குறிப்பாக, நம்மிடம் ஒரு பெரிய உள்நாட்டு சந்தை இருப்பது முக்கியமான ஆதரவாக இருக்கும்,” என்கிறார் மும்பையைத் தலைமையிடமாகக் கொண்ட இந்திரா காந்தி மேம்பாட்டு ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் பொருளாதார இணைப் பேராசிரியர் ராஜேஸ்வரி சென்குப்தா.

இந்தியா, உலக வர்த்தகத்தில் குறைவாக ஈடுபட்டது, இப்போது நமக்கு ஒரு நன்மையாக மாறியுள்ளது.

ஆனால் அதனை மட்டும் நம்பி இருக்க முடியாது.

புதிய வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்த, இந்தியா விரைவாக செயல்பட வேண்டும், படிப்படியாக மற்றும் திட்டமிட்ட வகையில் வர்த்தகத்தை மெதுவாக விரிவாக்கும் எண்ணத்தோடு இருக்க வேண்டியதும் அவசியம்,” என்கிறார் ராஜேஸ்வரி சென்குப்தா.

வர்த்தகத் தடைகள் மற்றும் சுங்க வரிகளுடன் இந்தியாவுக்கு நீண்டகால மற்றும் சிக்கலான தொடர்பு உள்ளதால், இது எளிதாக நடக்காது.

கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தின் பொருளாதார நிபுணரும், நன்கு அறியப்பட்ட வர்த்தக ஆராய்ச்சியாளருமான அரவிந்த் பனகாரியா, “இந்தியாவின் வர்த்தகக் கொள்கை: 1990கள் மற்றும் அதற்குப் பிறகு” என்ற தனது நூலில், இந்தியாவின் வர்த்தக அணுகுமுறையின் சிக்கலான மற்றும் பெரும்பாலும் சீரற்ற வளர்ச்சியை விளக்கியுள்ளார்.

போருக்கு இடைப்பட்ட காலத்தில், ஜவுளி, இரும்பு மற்றும் எஃகு போன்ற தொழில்கள் அதிக பாதுகாப்பை வலியுறுத்தி, அதனை பெற்றுக்கொண்டன.

இரண்டாம் உலகப் போரின் காரணமாக நீடித்த பற்றாக்குறைகள், இன்னும் கடுமையான இறக்குமதி கட்டுப்பாடுகளுக்கு வழிவகுத்தன.

இவை, பின்னர் இறக்குமதிக்கான உரிமம் பெறும் முறைகளால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டன.

தைவான், தென் கொரியா, சிங்கப்பூர் போன்ற ஆசிய நாடுகள் 1960களில் ஏற்றுமதி சார்ந்த வளர்ச்சி உத்திகளை பின்பற்றிக் கொண்டு ஆண்டுதோறும் 8–10 சதவிகிதம் என்ற வளர்ச்சி விகிதங்களை அடையத் தொடங்கின.

ஆனால் அதற்குப் பதிலாக, இறக்குமதிகளை குறைத்து, உள் நாட்டுக்குள் உற்பத்தியை ஊக்குவிக்கும் இறக்குமதி கொள்கையை இந்தியா வலுப்படுத்த நினைத்தது.

இதன் விளைவாக, மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 1957–58ல் 10 சதவிகிதத்தில் இருந்த இறக்குமதிகள், 1969–70ல் 4 சதவிகிதமாக குறைந்தன.

1960களின் நடுப்பகுதியில், இந்தியா நுகர்வோர் பொருட்களின் இறக்குமதியை முழுமையாகத் தடை செய்தது.

இதனால் உள்நாட்டு உற்பத்தியாளர்களுக்கு தரத்தை மேம்படுத்தும் அழுத்தம் இல்லாமல் போனது.

மேலும், உலகத்தரம் வாய்ந்த பொருட்கள் மற்றும் நவீன உலகத் தொழில்நுட்பங்களைப் பயன்படுத்தும் வாய்ப்பும் அவர்களுக்கு மறுக்கப்பட்டது. இந்தியப் பொருட்கள் உலகச் சந்தைகளில் தங்களது போட்டித்தன்மையை இழந்தன, ஏற்றுமதிகள் தேக்கமடைந்தன.

இதன் விளைவாக ஏற்பட்ட அந்நியச் செலாவணி பற்றாக்குறை இறக்குமதி கட்டுப்பாடுகளை இன்னும் இறுக்கமாக்கியது.

இந்த நிலை வளர்ச்சியைத் தடுக்கும் ஒரு மோசமான சூழலை உருவாக்கியது.

1951 முதல் 1981 வரையிலான 30 ஆண்டுகளில், நாட்டின் தனிநபர் வருமானம் ஆண்டுக்கு சராசரியாக வெறும் 1.5% மட்டுமே வளர்ந்தது.