விட்டல்பாய் மற்றும் போஸ் இடையேயான உணர்வுப்பூர்வமான உறவு வெளிநாட்டில் தான் வளர்ந்தது. தனது உடல்நிலை சீராக இல்லாத போதிலும் உடல் நலிவுற்றிருந்த விட்டல்பாயை நல்ல முறையில் பார்த்துக் கொண்டார் போஸ். 1933-ல் சுவிட்சர்லாந்தில் உள்ள ஜெனிவாவில் சிகிச்சை பெற்றுக் கொண்டிருந்த போது விட்டல்பாய் மறைந்தார். அப்போது போஸ் அவருடன் இருந்தார், படேல் இந்தியாவில் நாசிக் சிறையில் இருந்தார்.

அங்கிருந்து சுபாஷ் சந்திர போஸுக்கு நன்றி தெரிவித்து உணர்வுப்பூர்வமான கடிதம் ஒன்றை எழுதினார் படேல்.

அந்தக் கடிதத்தில், ‘நான் உங்களுக்கு எவ்வளவு நன்றி தெரிவித்தாலும் போதாது. அவருடைய கடைசி நாட்களில் உண்மையான சகோதரராக அவருடன் இருக்க வேண்டும் என்பது உங்களின் விதியாக இருக்க வேண்டும் என இருந்துள்ளது. உங்களுடைய மோசமான உடல்நிலை உங்களை எப்படி வருத்தியிருக்கும் என்பதை என்னால் யூகிக்க முடிகிறது. நீங்கள் முழுமையான பலத்துடன் எங்களிடம் திரும்பி வருவீர்கள் என நம்புகிறேன்(நாசிக் சிறை, 28-10-1933)” என எழுதியுள்ளார்.

அரசியல் ரீதியாக விட்டல்பாய் மற்றும் வல்லபாய்க்கு வெவ்வேறு பாதைகள் இருந்தாலும் இருவருக்கும் இடையே உணர்வுப்பூர்வமான இணைப்பு இருந்தது. விட்டல்பாயின் உடல் இந்தியாவுக்கு வந்தபோது இறுதிச் சடங்குகள் செய்ய சிறையில் இருந்து நிபந்தனை விடுதலை பெற படேல் மறுத்துவிட்டார். அதன் பிறகு அவரின் உயில் பற்றிய கேள்வி எழுந்தது. தனது சொத்தின் பெரும்பகுதியை ‘இந்தியாவின் முன்னேற்றம் மற்றும் முடிந்தவரை இந்தியாவின் சுதந்திரத்தை வெளிநாடுகளில் பரப்புரை’ செய்வதற்காக சுபாஷ் சந்திர போஸிற்கு விட்டுச் சென்றிருந்தார். அந்த உயிலை செயல்படுத்துபவர்களில் ஒருவர் இறந்தபோது இன்னொருவரான கோர்தாபாய் படேல் (இவர் விட்டல்பாயின் சுயசரிதையை எழுதியவராக அறியப்படுகிறார்) நாசிக் சிறைக்குச் சென்று சர்தார் படேலைச் சந்தித்தார்.

கோர்தான்பாய் படேலிடம் இருந்த உயிலின் நகல் பற்றி வல்லபாய் படேலுக்கு நிறைய கேள்விகள் இருந்தன.

பல பிரச்னைகளுக்கு மத்தியில் அவர்கள் விட்டல்பாயின் கையெழுத்தின் உண்மைத்தன்மையையும் சந்தேகித்தனர். அதற்கு காரணம் என்னவென்றால் அவர் இறந்த நாளன்று கையெழுத்திடப்பட்டுள்ளது. வழக்கறிஞரான கோர்தான்பாய், சுபாஷ் சந்திர போஸ் தனக்கு விருப்பப்பட்ட விதத்தில் அந்த பணத்தை செலவு செய்ய விரும்பினார் என்றும் தெரிவித்தார். அதன் பிறகு நீண்ட காலத்திற்கு இந்த விவகாரம் ஊசலாடிக் கொண்டே இருந்தது. போஸின் வழக்கறிஞர் பணத்தை அனுப்பச் சொல்லி அவரிடம் கேட்டார், ஆனால் கோர்தன்பாய் அதனை தொடர்ந்து தவிர்த்து வந்தார்.

1938-ஆம் ஆண்டு காங்கிரஸ் வருடாந்திர அமர்வு பர்தோலியில் உள்ள ஹரிபுரா கிராமத்தில் நடந்தது. அதன் தலைவராக சுபாஷ் சந்திர போஸுக்கு பிரம்மாண்ட வரவேற்பு வழங்கப்பட்டது. அங்கு விட்டல்பாயின் நினைவுகளும் எதிரொலித்தன. அதன் முக்கியமான ஒருங்கிணைப்பாளராக சர்தார் படேல் அனைத்தையும் சிறப்பாக செய்தார், போஸ் மீது எந்த வெறுப்பும் காட்டவில்லை. மாறாக அமர்வைத் தொடர்ந்து இருவருக்கும் இடையே இணக்கம் ஏற்படுவதற்கான சாத்தியங்கள் உருவாயின.

சர்தார் படேல் உயில் தொகையை ஒரு காங்கிரஸ் கமிட்டியிடம் வழங்க பரிந்துரைத்தார். அதற்கு போஸும் ஒப்புக் கொண்டார். ஆனால் யார் அந்த கமிட்டியின் உறுப்பினர்களாக இருப்பார்கள் என்பதில் முரண்பாடுகள் இருந்தன. இறுதியாக கோர்தன்பாய் படேல் உயில் தகராறை பம்பாய் உயர்நீதிமன்றத்துக்கு எடுத்துச் சென்றார்.

அந்த நேரத்தில், விட்டல்பாயின் பணம் எந்த குடும்ப உறுப்பினர்களாலும் செலவு செய்யப்படாது என அனைவரிடமும் படேல் தெளிவு பெற்றிருந்தார். பணம் கிடைத்தால் அது ஒரு அறக்கட்டளையின் கட்டுப்பாட்டில் வைக்கப்படும் என முடிவு செய்யப்பட்டிருந்தது. விட்டல்பாயின் பணத்திற்கு போஸ் ஒரே உரிமையாளர் இல்லையென்றும் அவர் ஒரு நிர்வாகி என்றும் கோர்தன்பாய் நம்பினார்.

இந்த விளக்கத்தை போஸ் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, ஆனால் பம்பாய் உயர்நீதிமன்றம் கோர்தன்பாயின் விளக்கத்தை ஏற்றுக்கொண்டது. அதனை எதிர்த்து போஸ் செய்த மேல்முறையீடும் கோர்தன்பாய்க்கு ஆதரவாகவே முடிந்தது. சர்தார் படேல் இந்த வழக்கில் நேரடி மனுதாரர் கிடையாது. ஆனாலும் அவருக்கும் போஸுக்குமாண உறவு மோசமடைந்தது. அவரை ஆத்திரமூட்டிய தொடர் நிகழ்வுகளும் ஒருபுறம் தொடங்கியிருந்தன.