வளைந்து செல்லும் சாலையின் அமைதியை அவ்வப்போது அங்கு கடந்து செல்லும் வாகனங்கள் குலைத்தன.

அந்த மாலைப்பொழுதில், கிராம மக்கள் குழந்தைகள் மற்றும் பெண்களை வாகனங்களின் மூலமாக அந்த எல்லையோர கிராமத்தில் இருந்து சிறிது தொலைவில் அமைந்துள்ள ‘பாதுகாப்பான’ கிராமங்களுக்கோ, இடங்களுக்கோ அழைத்துச் சென்றுகொண்டு, அல்லது அங்கிருந்து அவர்களை அழைத்து வந்துகொண்டிருந்தனர்.

ஏப்ரல் 22-ஆம் தேதி ஜம்மு காஷ்மீரின் பஹல்காமில் சுற்றுலாப் பயணிகள் மீது தீவிரவாதத் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டதற்கும், அதற்கு பதிலடியாக இந்தியா மேற்கொண்ட ‘ஆபரேஷன் சிந்தூர்’ நடவடிக்கைக்கும் பிறகு இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையிலான பதற்றம் அதிகரித்துள்ளது.

பஞ்சாபின் ஃபாசில்கா மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள இந்த கிராமம் 3 பக்கங்களிலும் பாகிஸ்தான் எல்லை அமைந்திருப்பதால், இரு நாடுகளுக்கும் இடையிலான ‘போர் போன்ற சூழ்நிலையின்’ காரணமாக பக்கா சிஷ்டி கிராம மக்களும் அச்சத்தில் உள்ளனர்.

கிராமத் தலைவர் சுக்தீப் சிங்கின் கூற்றுப்படி, கிராமத்தில் 1,425 வாக்காளர்கள் உள்ளனர்.

சூழ்நிலை மேலும் மோசமடையலாம் என்ற அச்சத்தால், கிராம மக்கள் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேறி, பாதுகாப்பான இடங்களுக்குத் செல்லும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளனர்.

அந்தக் கிராமத்தில் வசிக்கும் 75 வயதான சுர்ஜித் சிங், தனது வீட்டில் தனியாக இருந்தார்.

குடும்பத்தின் மற்ற உறுப்பினர்களை எல்லையிலிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ள கிராமங்களில் வசிக்கும் உறவினர்களின் வீடுகளுக்கு அனுப்பிவிட்டதாகவும், வீட்டையும் செல்லப்பிராணிகளையும் பாதுகாப்பதற்காக அவர் இங்கேயே தங்கியிருப்பதாகவும் கூறினார்.

“நான் இங்கே தனியாக வசிக்கிறேன். என் குடும்பத்தில் மூன்று பேரக்குழந்தைகள், ஒரு மகன், ஒரு மருமகள் மற்றும் எனது மனைவி உள்ளனர். அவர்கள் பயத்தின் காரணமாக தஹ்லி என்ற கிராமத்திற்கு குடிபெயர்ந்துள்ளனர். அவசர காலங்களில் குழந்தைகள் இரவில் வெளியே செல்ல முடியாது என்ற பயம் உள்ளது. நாங்கள் குடும்பத்தை அனுப்ப வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. இப்போது நான் தனியாக சமைத்து சாப்பிடுகிறேன்” என்று அவர் கூறுகிறார்.

இந்த மாலைப் பொழுது, சுர்ஜித் சிங்கின் தோளில் பேரக்குழந்தைகள் சிரித்துக் கொண்டே விளையாடும் வழக்கமான நாட்களைப் போல இல்லை.

வீட்டில் எப்போதும் இருந்த மகிழ்ச்சி இன்று இல்லை.

சுர்ஜித் சிங் தனது பேரக்குழந்தைகளின் நினைவில் மூழ்கியுள்ளார்.

“எனக்கு 70–80 வயதாகிவிட்டது. நான் இறந்தாலும் பரவாயில்லை. என் பேரக் குழந்தைகள் நன்கு வாழட்டும். நாங்கள் எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்டோம். அவர்கள் , இன்னும் உலகைக் காண வேண்டியுள்ளது.”என்கிறார் சுர்ஜித் சிங்.

1965 மற்றும் 1971-ஆம் ஆண்டு நடந்த போர்களையும் தான் பார்த்திருப்பதாக சுர்ஜித் சிங் கூறினார்.

அப்போதும் கூட, அவர்கள் தங்கள் வீட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டியிருந்தது.

அந்தப் போர் காலங்கள் குறித்து தனது அனுபவங்களை அவர் பகிர்ந்து கொண்டார். “71-ஆம் ஆண்டு போரின் போது, ​​நாங்கள் ஒன்றரை மாதங்கள் கிராமத்திலிருந்து வெளியேறி பாதுகாப்பான இடங்களில் தங்கினோம். வெளியில் தங்குவது கடினமாகிவிட்டதால், நாங்கள் திரும்பி வந்தோம். நாங்கள் வந்தவுடன், இரண்டாவது அல்லது மூன்றாவது நாளிலேயே போர் தொடங்கியது” என்றார்.

“1965 போரின் போது எனக்கு 13 வயது. கிராமத்தில் ஒரு குழாயில் குளித்துக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு குண்டு வெடித்தது. நான் உள்ளாடை மட்டுமே அணிந்திருந்தேன். அப்படியே நான் ஓடிவிட்டேன். பக்கத்து வீடுகளில் வசித்த கிராம மக்கள் எனக்கு துணிகளைக் கொடுத்தார்கள்” என்றும் அவர் விவரிக்கிறார்.