0

உலகளவில் பெண்கள் மீதான வன்முறையை ஒழிக்கும் நாளாக இன்று நவம்பர் 25ஆம் திகதி கடைபிடிக்கப்படுகிறது. இது ஒரு சாதாரண நினைவு தினம் அல்ல; இது உலக மனசாட்சியின் ஒரு கேள்வி. பெண்கள் இன்றும் அனுபவிக்கும் உடல், மன, சமூக, பொருளாதார, தொழில், குடும்ப மற்றும் பாலியல் வன்முறைகள் மனிதகுலத்தின் நாகரிக நிலையை நேரடியாக சவாலாக எழுப்புகின்றன. மனித சமூகம் அறிவியல், விண்வெளி, செயற்கை நுண்ணறிவு, மருத்துவம் போன்ற துறைகளில் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தாலும், குடும்பத்தின் உள்ளே, வேலை இடங்களில், தெருக்களில், ஒன்லைன் தளங்களில், சட்ட நடைமுறைகளில், கலாசார நடைமுறைகளில் கூட பெண்கள் இன்னும் பாதுகாப்பற்ற நிலையிலேயே வாழ்கின்றனர். அந்த வகையில் இந்நாளானது ‘அறிவு – நாகரிகம் – மனித நேயம்’ இடைவெளியை தெளிவாக வெளிப்படுத்துகிறது.

இந்த தினத்தின் வரலாறு மனித உரிமை எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் அடையாளம். டொமினிகன் குடியரசில் அரசியல் அடக்குமுறைக்கு எதிராக பெண்களுக்கு ஆதரவாக குரல் கொடுத்த,  “மறக்கமுடியாத பட்டாம்பூச்சிகள்” என பின்னாளில் அழைக்கப்பட்ட மிரபால் சகோதரிகள்  1960 நவம்பர் 25 அன்று கொடூரமாகக் கொலை செய்யப்பட்டனர். அவர்களின் மரணம் பெண்கள் குரல் கொடுத்தால் சமூகமும் அதிகாரமும் அவர்களை ஒடுக்க முயலும் உண்மையை உலகுக்கு வெளிப்படுத்தியது. இதனைக் குறிப்பிட்டு ஐக்கிய நாடுகள் சபை 1999ஆம் ஆண்டில் இந்த தினத்தை உலகளாவிய மனித உரிமை தினமாக அறிவித்தது. பெண்கள் பாதுகாப்பு என்பது பெண்களின் பிரச்சனை மட்டுமல்ல; அது நாகரிகத்தின் அடிப்படை வரையறை. ஒரு சமூகம் பெண்களை எப்படி நடத்துகிறது என்பதே அந்த சமூகத்தின் மனிதநேயத்துக்கான அளவுக்கோல்.

பெண்கள் மீதான வன்முறை பல வடிவங்களில் வெளிப்படுகிறது. உடல் வன்முறை, குடும்ப அடக்குமுறை, பாலியல் துஷ்பிரயோகம், குழந்தை திருமணம், பணம் / பொருளாதார கட்டுப்பாடு, வேலை இட துன்புறுத்தல் (Sexual Harassment), ஒன்லைன் கிண்டல் மற்றும் அச்சுறுத்தல், சமூக விமர்சனம், மரியாதைக்கு எதிரான கொலை (Honour Killing), மனநிலை கட்டுப்பாடு, உணர்ச்சி வன்முறை…. இவை அனைத்துக்குமான ஒரே சொல், “ஆதிக்கம்”. வன்முறையின் மூல காரணம் சக்தி சமதளமின்மை. வரலாற்றில் ஆண்கள் சமூக, பொருளாதார, அரசியல் சக்தியை கட்டுப்படுத்தினார்கள்; பெண்கள் பெரும்பாலும் குடும்ப சூழலில் உணர்ச்சி மற்றும் பராமரிப்பு பொறுப்புகளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டனர். இந்த பண்பாட்டு நிலை, விரிவாக, ஒரு “normalised oppression”ஆக அமைந்தது. பெண்கள் துன்புறுத்தப்படுவது இயல்பானது, பொருளாதாரத் தேவைக்காக ஆண்களை சார்ந்திருப்பது இயல்பானது, ஆண்களின் முடிவுகளுக்கு உடன்படுவது ‘நல்ல பெண்’ணுக்கான பண்பாடு என வரையறுக்கப்பட்டது.

மனவியல் நோக்கில், வன்முறை என்பது உடல்நிலை தாக்கமே அல்ல; அது மனிதரின் மன அடையாளத்தில் ஆழமான காயத்தை உருவாக்குகிறது. பெண்கள் நீண்டகால வன்முறையை எதிர்கொண்டால் அவர்களின் தன்னம்பிக்கை, வாழ்வின் கட்டுப்பாட்டு உணர்வு, உறவு நம்பிக்கை, உடல் – மனம் ஒருமை, எதிர்கால கண்டுபிடிப்புத் திறன் ஆகியவை பாதிக்கப்படுகின்றன. பல பெண்கள் வெளிப்படையாக சிரிக்கின்றனர், குடும்பத்தினருடன் இயல்பாக நடந்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் உள்ளுக்குள் அவர்கள் பயத்தின் அமைதியான சிறைக்கு உட்படுத்தப்பட்டுள்ளனர். இது ஆழ்காயம், மனஅழுத்தக் கோளாறு (Complex PTSD) என மனநலத் துறையில் அழைக்கப்படுகிறது.

வன்முறை நேரடியான உடல் துன்பமாக இருந்தாலும், அதன் நீண்டகால விளைவுகள் மனசக்தி குறைதல், கவலை, மனச்சோர்வு, தூக்க பிரச்சினைகள், நினைவாற்றல் குறைவு, தன்னம்பிக்கை வீழ்ச்சி, வாழ்வில் நம்பிக்கை இழப்பு போன்ற தடங்களைக் கொண்டுள்ளது. சிலருக்கு இது தற்கொலை சிந்தனைகளுக்கும் வழிவகுக்கும்.

பெண் உடலைக் கட்டுப்படுத்தும் சமூக அரசியல் அமைப்புகள் வன்முறையின் அடிப்படை காரணம். சமூகத்தில் பெண்ணின் உடல் பெரும்பாலும் பாலியல் அபிலாசையின் நோக்கில் பார்க்கப்படுகிறது. விளம்பரங்களில், ஊடகங்களில், திரையுலகத்தில் பெண்ணின் உடல் பெரும்பாலும் பொருளாக்கப்படுகிறது (Objectification). இது ஒருபுறம், பெண்களை ‘அழகின் பொருள்’ என்று வைக்கிறது; மறுபுறம் ‘அவர்களை பயன்படுத்தும் உரிமை ஆண்களுக்கு உள்ளது’ என்ற தவறான கலாசார கருத்தை உருவாக்குகிறது. இதனால் வேலை இடங்களில் பெண்கள் தங்கள் திறமையை நிரூபித்தாலும், அவர்களின் உடல், வார்த்தை மரியாதை, சமூக மரியாதை பாதுகாக்கப்படாமல் போகிறது.

இலங்கையும் இந்தியாவும் இந்த இடத்தில் வேறுபாடு இல்லாத நிலை கொண்டுள்ளன. குடும்ப கலாசாரம், ‘பெண் அமைதியாக இருக்க வேண்டும்’ என்ற பழைய நெறி, குடும்ப பிரச்சினைகளை வெளிவிடுவது அவமானம் என்ற எண்ணம் — இவை அனைத்தும் பெண்களின் வலி மற்றும் குரலை குடும்ப சுவற்றின் உள்ளே பூட்டி விடுகின்றன. ஆயிரக்கணக்கான பெண்கள் வன்முறையை அனுபவித்தாலும், அவர்கள் மௌனமாக இருப்பதற்கான காரணம் சமூக தீர்ப்பு. ‘அவள் பேசினால் குடும்பம் சிதறும்’, ‘மக்கள் என்ன பேசுவார்கள்’, ‘அவள் மீதே தவறு இருந்திருக்கும்’ போன்ற குற்றப்படுத்தும் பார்வைகள் பெண்களை வேதனையின் சிறைக்குள் தள்ளுகின்றன. சட்டங்கள் இருந்தாலும், அவற்றை பயன்படுத்துவதற்கான மன தைரியம் சமூக ஆதரவும் மனநல ஆதரவும் இல்லாமல் உருவாக முடியாது.

இன்றைய உலகில் வன்முறையின் புதிய வடிவம் ஒன்லைன் வன்முறை. சமூக வலைத்தளங்களில் பெண்கள் கருத்து தெரிவித்தாலே அச்சுறுத்தல், பாலியல் நச்சு மொழி, புகைப்பட மாற்றங்கள், மிரட்டல்கள், காழ்ப்புணர்வு நகைச்சுவை — இவை யாவும் டிஜிட்டல் வன்முறைகள். இது மனச்சோர்வு, பயம், சமூக விலகல் போன்றவற்றை உருவாக்குகிறது. மேலும், deepfake technological பெண்கள் மீது புதிய அச்சுறுத்தலாக மாறியுள்ளது. சட்டம் மற்றும் தொழில்நுட்பம் முன்னேறி women-specific safety algorithms உருவாக வேண்டியது அவசியம்.

வன்முறையை எதிர்ப்பதில் மனநல ஆதரவு மிக முக்கியம். மீட்பின் பயணத்தில் பெண்கள் முதலில் தங்களை “தவறு செய்தவர் நான் அல்ல” என்பதை உள்ளுக்குள் உறுதிப்படுத்த வேண்டும். அதற்கான மனவியல் சிகிச்சைகளாக Trauma counseling, Cognitive Behavioral Therapy, Support group healing circles போன்றவை பல நாடுகளில் பரவலாக பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. இலங்கையிலும் இந்தியாவிலும் சமீபத்தில் பல NGO அமைப்புகள் பெண்களுக்கு பாதுகாப்பு மையங்கள், தற்காலிக தங்குமிடங்கள், சட்ட ஆலோசனைகள், உளவியல் ஆலோசனைகள் வழங்குகின்றன. இது முன்னேற்றத்தின் நேர்மறை சுட்டிக்காட்டாகும். ஆனால், சட்டம் மட்டும் போதாது. சமூக முடிவு மாற்ற வேண்டும். ஆண்கள் கற்றுக்கொள்ளவேண்டியது… அவர்கள் பெண்களுக்கு மீது அதிகாரம் கொண்டவர்கள் அல்ல, அவர்கள் மனிதர்களுள் ஒருவரே.

சம உரிமை என்பது சமூக மற்றும் நாகரிகத்தின் அடிப்படை. பள்ளிகளில் சிறுவனுக்கும் சிறுமிக்கும் “எல்லோரும் மனிதர்களே, அனைவரும் மதிப்பு உள்ளவர்கள்” என்பதைக் கற்பிக்க வேண்டும். ‘பாலின மரியாதை கல்வி’ (Gender Sensitivity) பட்டப்படிப்புகள், பள்ளிகள், அலுவலகங்கள், நிர்வாக துறைகளில் கட்டாயமாக சேர்க்கப்படவேண்டும்.

இந்த நாளின் குறியீட்டு நிறம் ஒரெஞ்ச். அது நம்பிக்கை, புதிய ஒளி, வன்முறை இல்லா எதிர்காலத்தை குறிக்கிறது. நவம்பர் 25இல் இருந்து டிசம்பர் 10 (மனித உரிமை நாள்) வரையான 16 நாட்களும் சர்வதேசமெங்கும் செயற்பாட்டு பிரச்சாரங்கள் நடத்தப்படுகின்றன. இந்தியா, இலங்கை, பங்களாதேஷ், நேபாள், ஆபிரிக்க நாடுகள், ஐரோப்பா எங்கும் இதன் தாக்கம் அதிகரித்து வருகிறது. இது வன்முறையின் பிரச்சினையை தனிப்பட்ட குடும்ப பிரச்சினை அல்ல, பொதுவான மனித உரிமை பிரச்சினையாக நிறுவுகிறது.

பெண்கள் பாதுகாப்பு என்பது பெண்களை காப்பாற்றுவது என்ற narrow concept அல்ல; அது குடும்பத்தை பாதுகாப்பது, சமூகத்தை பாதுகாப்பது, மனிதனின் எதிர்காலத்தை பாதுகாப்பது. ஒரு தாயின் மனம் காயமடைந்தால், ஒரு தலைமுறையின் மனம் காயமடைகிறது. ஒரு பெண் சிரிப்பது உலகம் சிரிப்பதற்கான விதை. ஆகவே பெண்கள் மீதான வன்முறையை ஒழிப்பது மனிதகுலத்தின் வாழ்வியல் காவலாகும்.

முடிவாக, நவம்பர் 25 நமக்கு நினைவூட்டுவது: பெண்கள் பாதுகாப்பு என்பது சட்டத்தின் கடமை மட்டுமல்ல, ஒவ்வொருவரின் மனநிலையின் மறுபிறப்பு. பெண்களை மதிக்கும் சமூகமே வளர்ச்சியின் உயர்நிலையைத் தொடும். பெண் குரல் மௌனப்படுத்தப்பட்டால், சமூகம் சிதையும். பெண் குரல் உயர்த்தப்பட்டால், சமூகம் உயரும்.

பெண் பாதுகாப்பு = மனித பாதுகாப்பு!

பெண் மரியாதை = மனித மரியாதை!

– நடராசா கோபிராம்,  உளவியல் சிறப்புக் கலை மாணவன்

யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம்.