மாலை நேரம். சூரியன் மெதுவாக மேகங்களுக்குள் மறைந்து கொண்டிருந்தது. வீட்டு மாடியில் இரு சகோதரர்கள் — ஆரவ் மற்றும் ஆனந்த்  அமர்ந்திருந்தார்கள். காற்றில் ஒரு இசை போல அமைதி. பக்கத்து வீடுகளில் விளக்குகள் ஒளிரத் தொடங்கியிருந்தன. அந்த நேரம், அவர்களுக்குள் பாசம் பேசும் நேரம்.

ஆரவ், பத்து வயது. கண்களில் கனவு, குரலில் இசை.
ஆனந்த், பதினெட்டு வயது. புத்திசாலி, அமைதியானவன். அவனது கண்களில் ஒரு தேடல், ஒரு துடிப்பு.

> “அண்ணா…”
> “சொல்லு, ஆரவ்.”
> “நான் ஒரு நாள் மேடையில் பாடுவேன். எல்லோரும் என் பாடலைக் கேட்பார்கள். என் குரல் உலகம் முழுவதும் கேட்கும்.”
> “நீ பாடுவாய், ஆரவ். உன் குரலில் உணர்ச்சி இருக்கிறது. அது மக்களை தொடும்.”
> “நீ என்ன ஆகப்போகிறாய்? அண்ணா”
> “நான் ஒரு சட்டத்தரணி ஆகப்போகிறேன். நீதிமன்றத்தில் நியாயம் பேசுவேன். உண்மை பேசுவேன்.”
அவர்கள் இருவரும் சிரித்தார்கள். அந்த சிரிப்பில் ஒரு பாசம், ஒரு உற்சாகம்.

தந்தை ரவி, ஒரு அரசு அலுவலர். தாய் லதா, வீட்டில் வேலை பார்த்து குடும்பத்தை நடத்துபவள்.
குடும்பம் நடுத்தரமானது. ஆனால், பாசம் மிகுந்தது.
ஆனந்த், ஆரவுக்கு வழிகாட்டி. பாடல்களை தேர்ந்தெடுத்து கொடுப்பான். “இதை பாடு, இதில்தான் உணர்ச்சி இருக்கிறது” என்று கூறுவான்.

ஒரு முறை, ஆரவ் பாடியபோது, ஆனந்த் கண்களில் கண்ணீர்.
> “அண்ணா, ஏன் அழுகிறாய்?”
> “உன் குரல் என் உள்ளத்தை தொட்டது. நீ ஒரு நாள் பெரிய பாடகர் ஆகப்போகிறாய்.”
அந்த வார்த்தைகள், ஆரவின் மனதில் பதிந்துவிட்டன.
அவன் தினமும் பாடும் போது, “அண்ணா சொன்னான், நான் பாடகர் ஆகப்போகிறேன், இது அண்ணாவின் கனவு என்று நினைத்துக் கொள்வான்.

வீட்டில் இருவரும் ஒரே அறையில் தூங்குவார்கள். இரவு நேரங்களில், ஆனந்த் சட்ட புத்தகங்களை படிப்பான். ஆரவ், மெதுவாக பாடல்களை முணுமுணுப்பான்.
அந்த இரவு, அந்த அமைதி, அந்த பாசம் — ஒரு புனிதம் போல உணர்வார்கள்.

ஒரு முறை, தந்தை கேட்டார்:
> “ஆரவ், நீ பாடுவதில் மட்டும் கவனம் செலுத்துகிறாய். படிப்பில் கவனம் இல்லை.”
> “அப்பா, நான் பாடகர் ஆகவேண்டும். அது தான் என் கனவு.”
> “கனவுகள் நிஜமாக வேண்டுமானால், பாடுவதையும் படிப்பதையும் சமமாகச் செய்ய வேண்டும்.”
ஆனந்த், பக்கத்தில் இருந்தான்.
> “அப்பா, அவன் பாடுவதில் உணர்ச்சி இருக்கிறது. அவன் பாடுவதால் மகிழ்ச்சி அடைகிறான். அதைத் தடுக்க வேண்டாம்.”
> “நீயும் சட்டம் படிக்கிறாய். உன் வழி அவனுக்கு வழிகாட்டும். கவனமாக இரு.”
அந்த வார்த்தைகள், ஆனந்தின் மனதில் பதிந்தன.
அவன், ஆரவின் கனவுக்கு துணையாக இருக்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்தான்.

அந்த இரவு, மாடியில் இருவரும் மீண்டும் அமர்ந்தார்கள்.
> “அண்ணா, நீ என் வாழ்க்கையின் ஒளி.”
> “நீ என் உயிரின் இசை, ஆரவ்.”
அந்த பாசம், அந்த உறவு — ஒரு புனிதம்.
அவர்கள் இருவரும் அறிந்துகொள்ளவில்லை, அந்த பாசம் ஒரு நாள் சோதிக்கப்படும் என்பதை.

மழை பெய்து முடிந்த ஒரு சனிக்கிழமை. வீட்டில் அமைதி. தாய் லதா சமையலில், தந்தை ரவி பத்திரிகை படிக்க, ஆரவ் பாடல்களை முணுமுணுக்க, ஆனந்த் தனது சட்ட புத்தகங்களை படிக்க.
அந்த அமைதியில், ஆனந்தின் உள்ளம் கொதித்துக்கொண்டிருந்தது.
பல மாதங்களாக, அவன் ஒரு உண்மையை மறைத்து வாழ்ந்துகொண்டிருந்தான்.
அவனது உடல், மனம், உணர்வுகள் — அனைத்தும் அவனுக்கு சொல்லிக் கொண்டிருந்தது:
“நீ யார் என்பதை மறைக்காதே.”

அந்த இரவு, மாடியில் இருவரும் அமர்ந்திருந்தார்கள்.
ஆரவ், ஒரு புதிய பாடலை பாடிக் கொண்டிருந்தான்.
ஆனந்த், அவனை ரசித்தபடி, மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தான்.

> “ஆரவ்… உன்னிடம் ஒரு விஷயம் சொல்லணும்.”
> “சொல்லு அண்ணா.”
> “நான்… நான் ஒரு திருநங்கை.”
ஆரவ், பாடலை நிறுத்தி, மௌனமாக இருந்தான்.
அவனால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.
அவன் கண்களில் குழப்பம், மனதில் பயம்.
> “அண்ணா… அதாவது… நீ…?”
> “ஆம். இது என் உண்மை. நான் இதை மறைத்து வாழ முடியவில்லை. இது என் அடையாளம்.”
ஆரவ், மெதுவாக எழுந்து, மாடியின் ஓரத்தில் நின்றான்.
அவன் மனதில் பல்லாயிரம் கேள்விகள்.
அவன் அண்ணனை நேசிக்கிறான். ஆனால், இந்த உண்மை அவனுக்கு புதியது.
அவன் பேசவில்லை. ஆனந்த், அவன் அருகே வந்தான்.

> “நீ என்னை வெறுக்கிறாயா?”
> “இல்லை… ஆனால்… எனக்கு புரியவில்லை.”
> “நீ புரிந்துகொள்வாய். ஆனால், நான் இந்த வீட்டில் இனிமேல் இருக்க முடியாது. அம்மா, அப்பா ஏற்க மாட்டார்கள். நான் போகிறேன்.”
அந்த வார்த்தைகள், ஆரவின் உள்ளத்தை கிழித்தன.
> “அண்ணா… நீ போக வேண்டாம்.”  கெஞ்சினான்.
> “இல்லை ஆரவ் நான் போக வேண்டியதுதான். இது என் வாழ்க்கை. என் அடையாளம். என் சுதந்திரம்.”அனின் பற்றிப்பிடித்த கைகள் பிரிந்தன.

அந்த இரவு, ஆனந்த் வீட்டை விட்டு சென்றான்.
தாய் அழுதாள். தந்தை கோபப்பட்டார்.
ஆரவ், மெளனமாகி விட்டான்.
அவனது பாடல்கள் மௌனமாகின.
அவனது கனவுகள் குழப்பமாகின.

அவன் பள்ளியில் கூட யாரிடமமும் பேசவில்லை.
அவனது நண்பர்கள் கேட்டார்கள்:
> “உன் அண்ணன் எங்கே?”
அவன் பதில் சொல்லவில்லை.
அவன் மனதில் ஒரு பிளவை
அவன் உணர்ந்தான் — அவன் அண்ணனை இழந்துவிட்டான்.

அந்த இரவு, மாடியில் தனியாக நின்றான்.
மழை மீண்டும் பெய்தது.
அவன் பாடிய பாடல்:
“என்னை விட்டு சென்ற என் உயிரின் இசை…”
அந்த குரல், அந்த வலி — பாசத்தின் பிளவாக ஒலித்தது. தனக்குள் அழுது தீர்த்தான்.

ஆனந்த் வீட்டை விட்டு சென்ற பிறகு, அந்த வீடு மௌனமாகி விட்டது.
முன்பு இருந்த சிரிப்புகள்,கலகலப்புகள், செல்லச் சண்டைகள், உரையாடல்கள், பாடல்கள் ஒலித்த அந்த மாடி — இப்போது வெறுமையாக இருந்தது.
ஆரவ்,  மனதிற்குள் ஒரு வெறுமையை சுமந்துகொண்டிருந்தான். தனிமையின் பாரம் அழுத்தியது.

தந்தை ரவி, ஆனந்தின் பெயரை எப்போதும் தவிர்த்தார்.
தாய் லதா, இரவு நேரங்களில் ஆனந்தின் படங்களை பார்த்து, மெளனமாக அழுவாள்.
ஆரவ், அந்த உணர்வுகளை உணர்ந்தபடியே, பேசாமல் வாழ்ந்தான்.

ஆனந்த், ஒரு நகரத்தில் தனியாக ஒரு சிறிய அறையில் வாழ்கிறான்.
அவன் வேலை தேடுகிறான்.
அவன் முகத்தில் ஒரு பயம் — “நான் யார்?” என்று கேட்கும் பார்வைகள்.
அவன் நிராகரிக்கப்படுகிறான்.
அவன் உணர்கிறான்:
“நான் என் அடையாளத்தை மறைக்கவில்லை. ஆனால், இந்த உலகம் என்னை ஏற்க தயங்குகிறது.”  விதியை சபித்தான்.

அவன் சட்டம் படிக்கிறான்.
அவன் தினமும் நூலகத்தில் நேரம் செலவிடுகிறான்.
அவன் கனவு — சட்டத்தரணி ஆக வேண்டும்.
அவன் மனதில் ஒரு தீ — “நான் என் உரிமையை நிரூபிக்க வேண்டும்.”

ஆரவ், பாடல்களை பாடுகிறான்.
ஆனால், அவனது பாடல்களில் இனிமை இல்லை.
அவன் பாடும் ஒவ்வொரு வரியிலும், ஒரு ஏக்கம்.
அவன் பாடும் ஒவ்வொரு மெலடியில், ஒரு பாசம் உணர்வு கண்ணீரோடு கரையும்.

அவன் பள்ளியில், பாடல் போட்டிகளில் பங்கேற்க மறுக்கிறான்.
அவனது ஆசிரியர் கேட்டார்:
> “ஆரவ், நீ பாடுவதில் சிறந்தவன். ஏன் பங்கேற்க மறுக்கிறாய்?”
> “என் குரல்… என் உள்ளம் பேச மறுக்கிறது.” என்றான்.

அவன் வீட்டில், மாடியில் தனியாக அமர்ந்து,
அண்ணனுடன் இருந்த நாட்களை நினைவுகூர்கிறான்.
அவன் பாடும் ஒரு வரி:
“உன் குரல் இல்லாமல் என் இசை வெறுமையாகிறது…”

ஆனந்த், சட்டம் படிக்கிறான்.
அவன் வகுப்புகளில் சிறந்து விளங்குகிறான்.
அவனது ஆசிரியை கூறுகிறார்:
> “நீ ஒரு நாள் நீதிமன்றத்தில் நியாயம் பேசுவாய். உன் வார்த்தைகளில் உண்மை இருக்கிறது.” முயற்சி உன்னை பெணரியவனாக்கும்.

ஆரவ், பாடல்களை எழுத ஆரம்பிக்கிறான்.
அவன் பாடும் பாடல்கள் — அண்ணனைப் பற்றிய ஏக்கம், பாசம், உண்மைகளை உள்ளடக்கும்.
அவன் ஒரு பாடல் நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்க முடிவு செய்கிறான்.
அவன் மனதில் ஒரு எண்ணம்:
“இந்த மேடையில் நான் பாடும் போது, என் அண்ணன் எங்கேயாவது இருந்து கேட்பானா?”

இருவரும் ஒருவர் ஒருவருக்காக ஏங்குகிறார்கள்.
ஆனந்த், தொலைக்காட்சியில் ஆரவின் பாடலை பார்த்து, கண்கள் கலங்குகிறான்.
அவன் மனதில் ஒரு எண்ணம்:
“அவன் இன்னும் என்னை நினைக்கிறான். நான் அவனிடம் திரும்ப வேண்டும்.”

ஆரவ், மேடையில் பாடும் கனவுடன்,
அண்ணனை காணும் ஆசையுடன்,
தன் பாடல்களில் உயிரை ஊற்றுகிறான்.

மாநகரத்தின் பெரிய அரங்கம். ஒளி, இசை, குரல் — அனைத்தும் கலந்த ஒரு கலைவிழா.
அந்த மேடையில், பாடல் நிகழ்ச்சி நடைபெறுகிறது.
இது ஆரவ் பங்கேற்கும் முதல் பெரிய மேடை.
அவன் மனதில் கலக்கம், ஆனால் கண்களில் கனவு. ஏதோவொரு ஏக்கம்.

> “இன்று நான் பாடும் பாடல்… என் அண்ணனுக்காக.”
> “அவன் எங்கே இருக்கிறான் என்று தெரியாது. ஆனால், என் குரல் அவனை அடையும்.”
அவனது பாடலுக்கு தலைப்பு:
“நீ இல்லாமல் என் இசை வெறுமையாகிறது.”

ஆரவ் மேடையில் நின்றான்.
மிகவும் அமைதியான ஒரு தருணம்.
அவன் கண்கள் பார்வையாளர்களை தேடின.
அவன் மனதில் ஒரு ஏக்கம் — “அண்ணா, நீ எங்கே?”

அந்த அரங்கின் ஓரத்தில், ஒரு திருநங்கை — ஆனந்த் — நின்று இரசிக்கிறார்.
அவன் முகத்தில் ஒரு பயம், ஒரு பாசம்.
அவன் மனதில் ஒரு எண்ணம்:
“அவன் இன்னும் என்னை நினைக்கிறான். நான் அவனிடம் திரும்ப வேண்டும்.”

ஆரவ் பாட ஆரம்பித்தான்.
அவன் குரலில் ஏக்கம், பாசம், வலி — அனைத்தும் கலந்து ஒலித்தது.

> _”உன் குரல் என் உள்ளத்தில் ஒலிக்கிறது…
> உன் பாசம் என் பாடல்களில் உயிர்…”_

அந்த பாடல், அரங்கத்தை மௌனமாக்கியது.
பார்வையாளர்கள் கண்களில் கண்ணீர்.
ஆனந்த், கண்ணீர் துடைத்தபடி, மேடையை நோக்கி நடந்தான்.

ஆனந்த், மேடையின் அருகில் நின்றான்.
அவன் உள்ளம் உருகியது.
ஆரவ், பாடலை முடிக்க, பார்வையாளர்களிடம் தலை வணங்க,
அவன் கண்கள் ஆனந்தை பார்த்தன.

அவன் கண்களில் ஒரு அதிர்ச்சி.
அவன் மனதில் ஒரு பாசம்.
அவன் மெதுவாக மேடையின் ஓரமாக நடந்தான்.

ஆனந்த், தடுக்கப்பட்டான்.
பாதுகாப்பு, “இது போட்டி மேடை” என்று கூறி நிறுத்தினர்.
ஆரவ், “அவன் என் அண்ணன்!” என்று கத்தினான்.

அந்த வார்த்தைகள், அரங்கத்தை மௌனமாக்கின.
ஆனந்த், மேடையில் ஏறினான்.
ஆரவ், அவனை பார்த்து, கண்கள் கலங்க,
அவன் அருகே சென்று, கட்டி அணைத்தான்.

ஆனந்த், ஒரு புகைப்படத்தை பரிசாக கொடுத்தான்.
ஆரவ், அதை திறந்தான்.
அது — சிறுவயதில் ஆனந்த், ஆரவை தூக்கி வைத்திருக்கும் படம்.
அவன் பேச முடியாமல், ஆனந்தின் காலில் விழுந்தான்.
அவன் கட்டி பிடித்தான்.
அவன் குரல்:
“அண்ணா… நீ என் இசையின் உயிர்…”
பார்வையாளர்கள் எழுந்து நின்று கைதட்டி சத்தமிட்டார்கள்.
அந்த மேடை, பாசத்தின் மேடை ஆனது.

ஆரவ் மற்றும் ஆனந்த் மேடையில் கட்டி அணைந்திருந்தார்கள்.
அந்த காட்சி, அரங்கத்தை மௌனமாக்கியது.
ஒவ்வொரு பார்வையாளரின் உள்ளத்திலும் ஒரு உணர்ச்சி எழுந்தது.
அந்த மேடை, இசையின் மேடை மட்டும் அல்ல — உண்மையின் மேடை ஆனது.

ஆனந்த், மைக்ரோஃபோனை எடுத்தான்.
அவன் குரலில் நடுக்கம், ஆனால் உள்ளத்தில் உறுதி.
> “நான்… என் பெயர் ஆனந்த்.
> ஆனால், நான் ஒரு திருநங்கை.
> இது என் அடையாளம்.
> இது என் உண்மை.”
அரங்கம் மௌனமாக இருந்தது.
ஆனந்த் தொடர்ந்தான்:
> “நான் என் குடும்பத்தில் பிறந்தபோது, எல்லோரும் என்னை ஒரு ஆணாகவே பார்த்தார்கள்.
> ஆனால், என் உள்ளம், என் உணர்வுகள் — அனைத்தும் என்னை ஒரு பெண்ணாக உணரச் செய்தது.
> நான் என் உண்மையை வெளிப்படுத்திய போது, என் பெற்றோர் அதனை ஏற்க முடியவில்லை.
> அவர்கள் என்னை விலக்கினார்கள்.
> நான் என் வீட்டை விட்டு சென்றேன்.
> என் தம்பி… ஆரவ்… அவன் என்னை புரிந்துகொள்ள முடியாமல், மௌனமாகி விட்டான்.”

ஆரவ், பக்கத்தில் நின்றான், கண்களில் கண்ணீர்.
அவன் மனதில் ஒரு பாசம், ஒரு வருத்தம்.
ஆனந்த் தொடர்ந்தான்:

> “நான் தனியாக வாழ்ந்தேன்.
> வேலை தேடினேன். நிராகரிக்கப்பட்டேன்.
> ஆனால், என் கனவுகளை விட்டுவைக்கவில்லை.
> நான் சட்டம் படித்தேன்.
> இன்று, நான் ஒரு சட்டத்தரணி.
> என் அடையாளத்தை மறைக்காமல், என் உரிமையை நிரூபித்தேன்.” அரங்கத்தில் சிலர் கைதட்டினார்கள்.
ஆனந்த், கண்களில் கண்ணீர், ஆனால் குரலில் உறுதி:
> “ஒருநாள், தொலைக்காட்சியில் என் தம்பி பாடும் குரலை கேட்டேன்.
> அவன் என்னைப் பற்றிய ஏக்கத்துடன் பாடியதை பார்த்தபோது, என் உள்ளம் உருகியது.
> நான் திரும்ப வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தேன்.
> என் தம்பிக்கு என் உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்று தீர்மானித்தேன்.”

ஆரவ், மைக்ரோஃபோனை எடுத்தான்.
அவன் குரலில் பாசம், வலி, உண்மை:

> “அண்ணா… நீ என் உயிரின் இசை.
> நீ இல்லாமல் என் பாடல்கள் வெறுமையாக இருந்தன.
> நீ திரும்பியதால்தான் என் குரல் மீண்டும் உயிர் பெற்றது.”

ஆனந்த், பார்வையாளர்களை நோக்கி பேச ஆரம்பித்தான்:

> “நீங்கள் அனைவரும் கேட்க வேண்டிய ஒன்று இருக்கிறது.
> திருநங்கைகள், திருநம்பிகள் — இவர்கள் நம்முடைய உடன்பிறப்புகள்.
> அவர்களை ஒதுக்க வேண்டாம்.
> அவர்களும் நம்மைப்போல் மனிதர்கள்.
> அவர்களுக்கும் கனவுகள், பாசம், வாழ்வின் உரிமை இருக்கிறது.
> அவர்களை ஏற்கும் மனம், அவர்களுக்கு இடம், அவர்களுக்கான மரியாதை — இவை சமூகத்தின் கடமை.”

ஆரவ், கண்ணீரோடு கூறினான்:

> “நான் ஒரு பாடகர். என் அண்ணன் ஒரு சட்டத்தரணி.
> இது எங்கள் குடும்பத்தின் பெருமை.
> உங்கள் குடும்பங்களில், உங்கள் சமூகங்களில்,
> பாசம் மட்டுமே நிலைத்திருக்க வேண்டும்.
> அடையாளம் அல்ல, அன்பு முக்கியம்.”

அந்த உரை, அரங்கத்தை நெஞ்சை நெகிழச் செய்தது.
பார்வையாளர்கள் எழுந்து நின்று, கைதட்டி, இருவரையும் வரவேற்றார்கள்.

ஆரவ் மற்றும் ஆனந்த் மேடையில் நின்று, பார்வையாளர்களின் மனங்களை உருக வைத்திருந்தார்கள்.
அந்த நேரத்தில், மேடையின் பின்புறம் ஒரு அசைவு தெரிந்தது.
ஆனந்தின் பெற்றோர் — கண்கள் கண்ணீரால் நிரம்பிய நிலையில், மெதுவாக மேடையை நோக்கி வந்தார்கள்.

ஆனந்த், அவர்களை பார்த்ததும், ஒரு கணம் உறைந்தான்.
அவன் கண்களில் அச்சம், ஏக்கம், பாசம் — அனைத்தும் கலந்திருந்தது.

அம்மா, மேடையில் ஏறி, ஆனந்தின் கையை பிடித்தாள்.
அவள் குரல் நடுங்கியது, ஆனால் உள்ளம் உறுதியானது:
> “என் மகளே…
> நீ எங்கே சென்றாலும், எவ்வளவு வலியை சந்தித்தாலும்…
> நீ என் குழந்தைதான்.
> நான் உன்னை புரிந்துகொள்ளவில்லை….
> ஆனால் இப்போது, உன் உண்மையை ஏற்கிறேன்.
> உன் பாசத்தை உணர்கிறேன்.”

அப்பா, மெதுவாக நெருங்கி, ஆனந்தின் நெற்றியில் முத்தமிட்டார்.
> “நீ என் மகன் என்று நினைத்தேன்.
> ஆனால், நீ என் மகள்.
> நீ என் மரியாதை.
> நீ என் பெருமை.”
ஆனந்த், கண்களில் கண்ணீர், ஆனால் உள்ளத்தில் அமைதி.
அவன் பெற்றோரை கட்டி அணைத்தான்.
ஆரவ், பக்கத்தில் நின்று, குடும்பம் மீண்டும் ஒன்றாகியதை பார்த்து, நெஞ்சம் நெகிழ்ந்தான்.
அரங்கம் முழுவதும் கைத்தட்டல், கண்ணீர், பாசம்.
பலர் எழுந்து நின்று, குடும்பத்தினருக்கு மரியாதை செலுத்தினர்.

ஒரு சிறிய பெண், தன் அம்மாவிடம் கேட்டாள்:
> “அம்மா, திருநங்கை என்றால் என்ன?”
அம்மா, புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்:
> “அவர்கள் நம்மைப்போல் மனிதர்கள்.
> அவர்களுக்கும் பாசம், கனவுகள், உரிமைகள் உணர்வுகள் இருக்கின்றன.
> நாம் அனைவரும் ஒரே குடும்பம். எந்த வேறுபாடுமற்றவர்கள்” என்றாள்.

ஆனந்த், மேடையில் நின்று, கடைசி உரையை வழங்கினார்:
> “நான் என் அடையாளத்தை மறைக்கவில்லை, நான் போராடினேன்.
> என் குடும்பம் என்னை ஏற்றுக்கொண்டது.
> இது என் வெற்றி அல்ல — இது சமூகத்தின் வெற்றி.
> உங்கள் வீட்டில், உங்கள் மனதில், உங்கள் வார்த்தைகளில் —
> அன்பு நிலைத்திருக்கட்டும்.
> அடையாளம் அல்ல,  பாசம் முக்கியம்.”
ஆரவ், ஆனந்த், பெற்றோர் — மூவரும் ஒருவரையொருவர் மேடையில் கட்டி அணைத்தனர்.
அந்த காட்சி, பாசத்தின் புனிதம் என்ற வார்த்தைக்கு அர்த்தம் அளித்தது.

இசை மெதுவாக ஒலிக்கிறது.
ஆரவ் ஒரு புதிய பாடலை பாடுகிறான் —
“உன் பாசம் என் உயிர்
உன் மெளனத்தின் மொழி
என் சுவாசம் ” என்ற தலைப்பில்.
ஆனந்த், பார்வையாளர்களிடம் புன்னகையுடன் கையசைக்கிறான்.
குடும்பம் மேடையில் இருந்து இறங்குகிறது —
ஒற்றுமையின் ஒளியில்.

– றொஸ்னி அபி

நன்றி : எழுத்து.காம்

The post மெளனத்தின் மொழி | சிறுகதை | றொஸ்னி அபி appeared first on Vanakkam London.